Opaal Poëzie

Alle poëzie op deze pagina is eigendom van de respectievelijke auteurs. Ongeautoriseerde reproductie is verboden.

Bezoek onze forums voor meer poëzie!

De Zwarte Opaal

(Opgedragen aan wijlen Percy Marks)

De Orchideeënjuweel, een elfenkroon;

Als stukjes van sterren die naar beneden zijn gevallen

In donkere omgevingen blauw of bruin

Lang vervlogen tijden.

De deugden van alle edelstenen die we kennen,

Wat hun glans, kleur of gloed ook is,

De eigen zwarte opaalshow van Australië,

En nog iets.

De ochtendblos; de gouden straal

De wolken in brand aan het einde van de dag;

De paarse heuvels waar wilde bloemen spelen

De natuur verveelde.

De roos die zich aan de dauw bekent;

De grillige kleurverandering van de oceaan;

Het Zuiderkruis in middernachtblauw;

En dit en nog veel meer.

Het palet waar Jehova het neerlegde

Al zijn kleuren, al zijn tinten,

Om het universum te schilderen dat hij maakte

Zowel de zee als de kust.

Een verbrijzelde regenboog in een schelp

Zijn glorie was verborgen waar hij viel;

Het juweel zonder gelijke-

Dit alles en nog veel meer.

Moeder van vuur dat nooit brandt;

Welke kant het juweel ook op draait

Een nieuw poollicht dat men kan onderscheiden

Nooit eerder gezien.

Toen moeder aarde haar borst ontblootte

Om te laten zien welke juwelen ze bezat,

Zwarte opaal overstraalde de rest veruit

En nog iets.

Het lijkt wel alsof het hart van een Cupido in brand staat;

Of gevlekte forel in een bergstroom;

De liefdesgloed in de droom van een maagd

Als harten aanbidden;

Terwijl de zonnestralen door de roosvensters vallen

In halo's op de muur van de kathedraal-

Gods zegen voor ons allen-

Nog een zegen.

Geest van de nacht, ziel van de dag;

Hoe het precies gloeit, kan niemand zeggen,

Bewaar dat het een hemelse straal is

Verzonden voor

Wiens juweelachtige pracht typerend is

De glorie van de wereld die ligt

Buiten de poorten van het paradijs

Voor altijd.

Door

Fred Emerson Brooks

Opalen

Ochtend en avond,

Middag en nacht,

Hun tinten vermengen

Bij wisselend licht.

Een palet opgesteld

Voor het schilderen van een scène,

Zonder twijfel een tovenaar,

Dat heerlijke groen gemengd.

Begint de regenboog

In de aarde waar ze liggen?

Ontmoet de dageraad de zonsondergang,

Hun kleurstof combineren?

Sommige zijn als maanlicht,

Bezaaid met sterren,

Een witte kloosterpoort

Met glimmende goudstaven!

Een carnavalsavond,

Slingers en bloemen,

Ballonnen vrolijk en fel,

Confetti in de douches!

Vlammen in mozaïek,

Sprankelend en vrolijk,

Dan preuts en possaïsch

Met een bleekgrijze tint.

Als een kersenlicht

Het einde van een reis,

Een helder haardvuur

En de glimlach van een vriend.

Door Margaret McEwin

Bezoek onze forums voor meer poëzie!

Opaal

Jij bent ijs en vuur

Jouw aanraking brandt mijn handen als sneeuw

Je bent koud en vlammend

Jij bent het karmijnrood van amaryllis

Het zilver van de maan raakte de magnolia's.

Als ik bij je ben,

Mijn hart is een bevroren vijver

Glinsterend met opgewonden fakkels

Amy Lowell

Opaal

Out Back door de beroemde Australische dichter Henry Lawson Het oude jaar ging voorbij en het nieuwe kwam terug in de verwelkende weken van droogte; De cheque die de schapenscheerder verdiende was uitgegeven en de schuren waren allemaal uitgehakt; De woorden van de herbergier waren kort en schaars en de blikken van de herbergier waren zwart - En de tijd was gekomen, zoals de schapenscheerder wist, om zijn buit Out Back te dragen. Want tijd betekent vreten, en je moet zwermen, waar de struiken en vlaktes breed zijn, Met zelden een spoor dat een man kan vertrouwen, of een bergtop om te leiden; De hele dag in het stof en de hitte - als de zomer op het spoor is - Met benauwde magen en blaren op hun voeten, dragen ze hun buit Out Back. Hij zwermde weg van de hut daar, toen de dagen lang en heet waren, Zonder dat iemand ooit wist of zich zorgen maakte of hij stierf op het spoor of niet. De armen van de stad hebben vrienden in ellende, hoeveel ze ook tekortkomen, Maar alleen God en de zwerver weten hoe het een arme man vergaat Out Back. Hij bedelde zijn weg op de dorre Paroo en de Warrego sporen, En leefde als een hond, zoals de zwervers doen, tot de westelijke oever van het station; Maar er waren veel mannen en de loodsen waren vol, want het werk in de stad was slap - De reiziger kreeg nooit handen in wol, hoewel hij een jaar lang Out Back zwierf. In benauwde middagen als zijn rug werd verwrongen door de lading, en de lucht dood leek, En het water warm werd in de zak die aan zijn pijnlijke arm hing als lood. Want in tijden van overstroming, toen de vlakten zeeën waren en de struiken koud en zwart waren, Ploegde hij in de modder tot aan zijn trillende knieën, en betaalde voor zijn zonden Out Back. En vuil en zorgeloos en oud droeg hij, terwijl zijn lamp van hoop zwakker werd; Hij zwierf jarenlang, totdat de swag die hij droeg een deel van zichzelf voor hem leek. Zoals een os door de zanderige sporen sleept, volgde hij het sombere pad, Zonder er maar aan te denken om de hutten te bereiken als de zon onderging Out Back. Hij gebeurde op een dag dat de noordenwind in zijn gezicht blies als een brandende adem. Hij verliet het pad voor een tank die hij kende - het was een kortere weg naar de dood; Want de bodem van de tank was hard en droog, en doorkruist met veel scheuren. En, oh! het is vreselijk om van dorst te sterven in het struikgewas Out Back. Er kwam een veedrijver, maar de rand van de wet was vele mijlen oostwaarts: Hij meldde nooit wat hij zag, want het was zijn tijd niet waard. De tanks zijn vol, en het gras staat hoog in de mulga buiten het pad, Waar de verbleekte botten van een blanke man naast zijn vermolmde buit Out Back liggen. Want tijd betekent eten, en zwermen moeten ze, waar de vlakten en struikgewas breed zijn, Met zelden een spoor dat een man kan vertrouwen, of een bergtop om te leiden;