Opal Yarns - Verhalen uit de Opal-kampen

Aboriginal mythen en legendes tot opaalverhalen

Aboriginal geschiedenis in Australië voor Opaallanden

Opalen hebben een sterke spirituele connectie met legendes en mythen van de Aboriginals.

Er wordt gezegd dat onze voorouders hun sporen in opalen hebben achtergelaten.

De Adnyamathanha-oudste vertelt een verhaal over de schepping van opaal

Het verhaal ging over een bronzen gevleugelde duif genaamd Marnbi die een stok met vuur hoog in de lucht gooide. De stok landde in Cooperpedy en toen hij de grond raakte, ontstak hij vonken en vuur, deze vonken werden uiteindelijk opaal.

KONINGIN'SAND

In Queensland zwierven ongeveer 25 inheemse stammen door het land voordat de pioniersherders en opaalmijnwerkers eind jaren 1880 arriveerden

Queensland is een grote staat met prachtige regenwouden aan de oostkust en droge woestijnen landinwaarts met grote, hoogwaardige weidegebieden.

Alle grote opaalmijnen werden voor het eerst genoemd door Aboriginals en hun nomadische levensstijl, die bekendstaat als walkabout voor de Europese kolonisten. Het klimaat was ideaal voor walkabouts en zelfs in de barre, droge woestijn kenden de Aboriginals alle lokale waterpoelen en konden ze overleven van de barre woestijnlanden door voedingsrijke vegetatie, larven en inheemse dieren zoals kangoeroes en emoes te eten.

Quilpie

Quilpie is afgeleid van het Aboriginal woord 'Quilpeta', wat wulp betekent.

Junda

Jundah is een Aboriginal woord dat Grote vis of Plaats van Grote Vissen betekent.

Coopers Creek, een kreek die ontstaat bij de samenvloeiing van de rivieren Thomson en Barcoo, net ten zuiden van Jundah, staat bekend om de grote vissen die hier te vinden zijn, maar ook om de lokale vissoorten die er te vinden zijn.

Kijn

Kynuna is een Aboriginal woord voor Galah, een roze kuifkaketoe

Opaalstad

Opaltown, een oud verlaten stadje in het opaalveld van Mayneside, dat bij hen ook bekend staat als 'Quilpeta', wat 'griel' betekent.

Koroit, Yowah en Eulo

De opaalvelden van Koroit, Yowah en Eulo staan bekend om de productie van opaalkunst van de Aboriginals, omdat de opalen natuurlijke patronen hebben die lijken op de oorspronkelijke Aboriginal-kunst.

Deze opaalvelden liggen dicht bij de gemeente Cunnamulla, oorspronkelijk bekend als Big Hole, een waterpartij die grenst aan de Warrego-rivier.

Koroit is de oorspronkelijke naam voor modderig water. Het gebied bestaat uit dikke kleigrond.

ZUID-AUSTRALIË

Andamooka

Andamooka stond eerst bekend als Arndoo-moka, maar de naam was moeilijk uit te spreken. Het Aboriginal woord Kuyani verwijst naar het geladen of krachtige bot uit de traditionele Aboriginal overlevering.

In 1872 vonden grenswachters opalen op het oppervlak en zo ontstond de opaalkoorts.

Coober Pedy

De Aboriginal-woorden uit Coober Pedy, “kupa piti”, betekenen naar men algemeen aanneemt “blanke man in een gat” of “blanke man in hol”, omdat nieuwe kolonisten gaten in de aarde groeven om in te leven en zo aan de hitte te ontsnappen.

In 1915 zetten goudzoekers een kamp op om water te vinden, maar ze vonden opaal op de grond en tekenden de eerste mijnvergunning.

Oorspronkelijk heette het veld Stuart Range Opal Field. In 1920 werd de naam door de gemeente veranderd naar de huidige naam Coober Pedy, omdat er in de stad veel blanke mannen waren die overal gaten groeven!

Muntstuk

Mintabie Men zegt dat het woord 'Marla' een Aboriginal woord is dat 'kangoeroe' betekent. Mintabie was een kleine maar zeer productieve opaal. En ja, er zwerven nog steeds veel kangoeroes rond in dit gebied!

Lamsvlees

De Lambina opaalvelden werden in 1915 ontdekt. Het gebied ligt dicht bij Cooper Pedy.

White Cliffs is het oudste opaalmijngebied van Nieuw-Zuid-Wales. De mijn begon in 1889, maar in 1914 waren de opaalvelden al uitgeput en tegenwoordig wordt er nog maar heel weinig opaal uit dit beroemde opaalveld gewonnen.

NIEUW-ZUID-WALES

Bliksemrug

Lightning Ridge is beroemd om 's werelds beste zwarte opaal. Het was een toepasselijke naam vanwege de constante blikseminslagen op het land. Een van de ergste inslagen was in 1900 toen een blikseminslag een herdershond en 600 schapen doodde, dus de stad werd Lightning Ridge genoemd.

Lokale stammen zijn onder andere de Kamilaroi- en Ularai-stammen.

Zelfs de lokale straat Morilla is vernoemd naar de beroemde lokale Aboriginal folklore, genaamd Morillas.

Van armoede naar rijkdom, ontdekking van de 'Kerstkever', Lightning Ridge Flash en 6 februari 1975 :

Het is zo lang geleden dat we voor het laatst een echt verhaal hoorden van iemand die eindelijk een goede slag sloeg, dat we begonnen te denken dat het allemaal verleden tijd was. Afgelopen vrijdag had deze mijnwerker, wiens naam niet genoemd zal worden, nog maar 20 dollar over. De situatie was zo slecht dat zijn auto van de weg was en hij geen geld had om onderdelen te kopen. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen. Hij had hier sinds 1943 af en toe gevochten, maar acht jaar geleden besloot hij zich te vestigen en zich te storten op opaalwinning.

Afgelopen vrijdag gingen hij en zijn maat naar hun mijn voor een nieuwe dag werk, en zie, ze vonden een zak met prachtige opalen. Er waren met name drie prachtige stenen, die bijna te moeilijk te schatten zijn omdat ze zo prachtig waren. De grootste is iets meer dan 19 karaat en lijkt op een schitterende kerstkever en is veruit de beste steen die de schrijver ooit heeft gezien. Het is een lange ovaal met een lichte koepel met alle kleuren van het spectrum, maar overwegend roodoranje, met een vage zwarte lijn in het midden, wat het een kerstkever-uiterlijk geeft. Het is een perfect voorbeeld van zwarte opaal. De andere twee stukken zijn ook prachtige zwarte opalen, die ook in een klasse apart zijn. Eén stuk heeft een vreemde vorm, wat het uiterlijk verbetert, terwijl het andere zo groot is als een amandelnoot met een licht vierkante onderkant.

Niemand lijkt deze drie juweeltjes te kunnen waarderen. Natuurlijk heeft iedereen die ze heeft gezien een mening, en sommigen zitten er misschien wel dichtbij met twee, maar degene die eruitziet als een kerstkever is gewoon onbetaalbaar.

$5.000 opaal op de weg, Lightning Ridge Flash, 29 januari 1976 :

Het kan vandaag de dag nog steeds gebeuren, ondanks alle zware machines en geavanceerde mijnbouwapparatuur, als je zomaar opaal kunt oprapen. Twee jonge jongens die familieleden bezochten in Lightning Ridge gingen fossielen zoeken op de Angledool Road, vlak bij de afslag Six-Mile op Nebea Hill, toen een van de jongens een nobby langs de weg opraapte. Hoewel het gekleurd was, zag het er niet bijzonder uit. Hij dacht dat het $ 100 zou kunnen opleveren. Hij bracht het naar zijn oom die het voor hem sneed en had geen moeite om het voor $ 5.000 aan een lokale koper te verkopen. Het laat maar weer eens zien dat de vraag die zoveel toeristen stellen: 'Kun je opaal vinden op de grond?' eigenlijk helemaal niet zo belachelijk is.

Een laat artikel van de redacteur, eigenaar van het 'Asp'-fossiel. Lightning Ridge Flash, 28 december 1977 :

De 'Asp' is een stuk opgealiseerde hagedissenpoot, gevonden door Val en Robina Boardman en John en Val Bolton in december 1971, bij de Shearers' Six-Mile. Ze werkten in de bovenste laag aarde van een claim niet ver van waar Neville Bell de Red Robin vond, toen Val Bolton dit verbazingwekkende fossiel uit de puddler pikte. Bijna een inch lang en meer dan 10 karaat zwaar, was het een prachtig zwart kristal. Het stuk werd aangeboden aan verschillende kopers. Een, die ik niet zal noemen, zei dat het slechts $ 250 waard was, omdat het niet veel kristal zou snijden! Foto's werden over de hele wereld gestuurd naar bekende verzamelaars en ook naar het Smithsonian Institute om erachter te komen wat het precies zou kunnen zijn. Uiteindelijk werd het door de Australische CSIRO geïdentificeerd als een opgealiseerde hagedissenpoot.

Helaas dwongen moeilijke tijden de partners tot een snelle beoordeling van hun financiële positie en het stuk werd verkocht aan Castro in Glengarry voor $ 1.000. Als echte liefhebber van opaal zwoer Castro het nooit te verkopen of te slijpen, en bewaarde het stuk in zijn kluis tot de grote overval een paar maanden later. Peter Malcolm, voorheen van de Three-Mile, werd veroordeeld voor het stelen van de kluis, die veel andere waardevolle spullen bevatte. Malcolm beweerde dat hij de waardevolle spullen in de Ourimbah Creek gooide, net ten noorden van Gosford. Het is moeilijk te geloven dat iemand zo'n afschuwelijke daad zou kunnen hebben gedaan.

Val Boardman koestert nog steeds zijn vele foto's van de dia's die zijn genomen door deskundige opaalfotograaf Len Cram. Dr. Archie Kalokerinos waardeert ook een dia die hij nam van de 'Asp' waarop de schubben duidelijk te zien zijn, en die hij soms gebruikt bij speciale bezichtigingen van zijn opaaldiacollectie. De naam Asp is ontstaan uit de eerdere gedachte dat het exemplaar een deel was van een prehistorische slang en de naam is blijven hangen.

Mijnongeluk bij Nobby's. Lightning Ridge Flash, 13 september 1979 :

Op vrijdag 7 september, rond 8:54 uur 's ochtends, vond er een ongeluk plaats in Wally Biegel's claim bij Bobby, waarbij twee mannen gewond raakten. Die ochtend werkten Wally en zijn partner Wally Rudin in de claim, die in de gaten werden gehouden door Ian Arnold, de plaatselijke schoolmeester, Heinrich Meter en Norbert Frez. Het was schoolvakantie en Norbert en Heinrich waren in mei net uit Zwitserland aangekomen voor een bezoek. Wally Biegel werkt al bijna 10 jaar alleen op de claim. Pas vorige week nam hij een partner in dienst en besloot hij om dit specifieke deel van de mijn te bewerken. Ze waren 20 voet diep bezig met het vrijmaken van een oude oprit toen een stuk zandsteen van het dak viel, waardoor Ian vast kwam te zitten en Heinrich opzij werd geslagen.

Rudin ging meteen om hulp en nam contact op met Dr. Ahmed, de zusters in het gezondheidscentrum en het reddingsteam. Het zandsteen drukte Ian tegen de grond, maar gelukkig droeg een stapel mullock in de buurt het grootste deel van het gewicht, terwijl Heinrich door het puin opzij was geslagen en zichzelf wist te bevrijden. De Walgett Ambulance werd gebeld, maar Ian was al in het gezondheidscentrum toen die arriveerde. De situatie was zodanig dat de dokter besloot om een medische bemanning van de RAAF in te vliegen in een drukcabinevliegtuig dat speciaal was ontworpen voor een onmiddellijke operatie, mocht dat nodig zijn. Een Hercules C130H van het 36e Squadron arriveerde om 14:30 uur in Richmond en vertrok om 15:50 uur, met 14 mensen aan boord om de gewonden te helpen.

We begrijpen dat Ian Heinrich in het Royal North Shore Hospital ligt en dat Ian een gebroken kaak heeft en dat Heinrich vermoedelijk een gebroken rug heeft. Ian is 23 jaar oud en Heinrich 28 jaar.

Ratter's ingang ontdekt, Lightning Ridge Flash, 20 maart 1980 :

Zoals de meeste mensen weten is een rattenvanger 'iemand' die illegaal de claim van een andere mijnwerker afgaat, als nachtdienstmedewerker. Er zijn gevallen bekend waarin rattenvangers zijn betrapt en zwaar beboet, maar vervolgens in beroep gingen en hun boetes werden teruggebracht tot een schijntje. Het lijkt erop dat ons rechtssysteem een grondige herziening nodig heeft, althans wat betreft het veroordelen van rattenvangers. Deze misdaad gaat niet alleen door, maar lijkt ook een grote en gevaarlijke business te worden hier in Lightning Ridge. De laatste episode vond plaats toen de eigenaren op vakantie waren. Voordat ze vertrokken, blokkeerden ze hun schacht, plaatsten een blik over de ingang en bedekten het met opaalvuil om het te laten lijken op een stortplaats voor mullock, maar de rattenvangers ontdekten het en vonden hun weg naar binnen. Nadat ze klaar waren, bedekten ze de ingang met een oude deur, stapelden er vuil omheen, zodat het van buitenaf leek alsof toeristen de hoop hadden verkend.

Pat McErlaine en Ray Enklement, die in Potch Point mijnen, ontdekten de inbraak toen ze terugkwamen van hun vakantie. De rattenvanger had een ladder in de schacht laten hangen, alle mijnwerkers in Potch Point maken zich zorgen over rattenvangers sinds de staking boven op de heuvel. Sommige mijnwerkers hebben waakzame patrouilles opgezet, terwijl anderen in hun vrachtwagens slapen en hun claims bewaken. Twee mijnwerkers plaatsten een vrachtwagen over hun schacht, alleen om de volgende ochtend te ontdekken dat deze was verplaatst. Er wordt beweerd dat sommige mensen weten wie de rattenvangers zijn, maar te bang zijn om ze te identificeren uit angst voor represailles.

Mijnwerkers hebben het over het algemeen moeilijk om een bestaan op te bouwen met het delven van opaal in Lightning Ridge, en sinds de introductie van machines en de bijbehorende bedrijfskosten is het voor de ongelukkigen erg moeilijk geworden. Sommigen komen na jaren hard werken op opaal of goede sporen terecht, maar de rattenvangers zijn er altijd en krijgen vaak de beste. De positie van rattenvangers is hier momenteel explosief met zoveel gezinnen die op de rand van de armoede leven. Boetes zijn niet het antwoord voor veroordeelde overtreders; verbanning van de velden en zware gevangenisstraffen kunnen helpen om al deze dreiging te verlichten.

Vervalste bankcheques. Lightning Ridge Flash, 24 december 1981 :

Mijnwerkers ontsnapten deze week gelukkig aan een beroving van hun opaal toen drie mannen werden gearresteerd voor het doorgeven van vervalste cheques. Er waren cheques uitgeschreven aan mijnwerkers ter waarde van $ 100.000 toen Terry Abraham, de accountant van de lokale bank, twee cheques met dezelfde nummers opmerkte en de politie belde. Andere transacties werden gepland voor een half uur nadat de opaalkoper was gearresteerd in de bowlingclub. Twee mededaders die de stad in allerijl verlieten, werden gearresteerd bij een wegversperring in Walgett. De drie mannen verschijnen deze week voor de rechtbank in Walgett.

Mijnwerker gedood. Lightning Ridge Flash, 24 juli 1984 :

Op donderdag 5 juli werd het lichaam van Ignac Hazic, een 42-jarige opaalmijnwerker uit Lightning Ridge, dood aangetroffen in het diepe land bij de Four-Mile. De dag ervoor hadden mijnwerkers die in de buurt aan het werk waren, apparatuur van Hazic opgemerkt en toen ze de volgende dag terugkwamen en zagen dat deze niet was verplaatst, vermoedden ze dat er iets mis was en waarschuwden ze de politie. Het duurde drieënhalf uur om hem te bevrijden van de val, waarbij ze grote blokken zandsteen moesten stutten en weghakken voordat ze hem onder extreem gevaarlijke omstandigheden konden bereiken. Er werd geschat dat hij daar al minstens 36 uur lag.

Mijnwerkers doden babykoe. Lightning Ridge Flash, 14 februari 1985 :

In de loop der jaren zijn er altijd een paar geweest die het heft in eigen handen namen om hun vleesvoorraden van Lorne Station te halen. Het is inderdaad een tragedie om een jonge koe met vier afgehakte poten aan te treffen, zoals wij, de dag na de hevige elektrische storm begin januari. Tegenwoordig vinden wij het ook moeilijk om rond te komen en wanneer een waardevol beest op deze manier wordt afgeslacht, is het verlies echt voelbaar. In de loop der jaren hebben we velen bijgestaan die in de rij stonden voor brood, en niemand geweigerd. Maar wanneer je het resultaat ziet van een schandalige gebeurtenis als deze, begin je je af te vragen wie, in ons midden, in staat is tot zoiets.

Ontdekking van 'Komeet van Halley'. Lightning Ridge Flash, 19 juni 1986 :

Een groep mijnwerkers die plaatselijk bekend staat als de Lunatic Hill Syndicate heeft een grote zwarte opaal nobby gevonden die ruwweg meer dan 2200 karaat weegt! Dit is volgens hen de grootste nobby die er bestaat en ze hebben hem 'Halley's Comet' genoemd, omdat de komeet over een paar weken aan onze hemel zou verschijnen. De grote opaal werd in oktober 1985 gevonden, maar pas toen hij begin deze maand op de nationale televisie verscheen, werd het verhaal van de vondst van zes miljoen dollar openbaar.

Een woordvoerder van de Lunatic Hill Syndicate zegt dat de nobby een edelsteenklasse zwarte opaal van oranje en groen laat zien. De eigenaren zeggen dat ze graag willen dat de Australische overheid de steen koopt als onderdeel van de Bicentennial-viering. De steen is bijna zo groot als de gebalde vuist van een man.

Zeldzame opaalvondst in Queensland

In 1885 was er net een nieuw goudveld geopend in het Palmer River district, en het was overbevolkt met de gebruikelijke mix van goudzoekers, mijnwerkers, winkeliers en Chinezen. Op het hoogtepunt waren er zo'n 30.000 blanke mijnwerkers en 25.000 Chinezen aan het graven.

Er was een tekort aan voedsel en er werd een kudde vee opgedreven om rundvlees te leveren. Ze waren eigendom van de familie Delpard van Wyndomel Station, in de zuidelijke kolonie. Clement Tyrell, een jonge Engelsman, hielp de Delpards en hun twee dochters, Lucy en Laura, het station te runnen. In de periode dat de opaalvelden van zuidwest Queensland opengingen, werd er per ongeluk een prachtige vulkanische opaal ontdekt in de bergen van noord Queensland. Tyrell begon aan een reis van meer dan duizend mijl. Op een dag leek er iets te flitsen in de zon, toen hij dichterbij kwam veranderde de flits in een glinstering in de grond. Hij stapte uit en pakte het op en het bleek een groot stuk opaal te zijn in de vorm van het dak van een huis, ongeveer vijf centimeter lang en een halve centimeter breed. Het stuk in Tyrells hand gloeide met het gemengde vuur van een robijn, topaas, smaragd en saffier in vlekken.

De mysterieuze opaalmijnwerker - Carney Jimmy

Ongeveer 100 jaar geleden was er een oude opaalmijnwerker in het zuidwesten van Queensland die te gierig was om vlees te kopen. Hij bond hagedissen vast en at ze op. Volgens een verslag zoute en at hij ook zijn zadelpaard op nadat het van ouderdom was gestorven. Hij was een Schot en een vrek, en de enige naam waaronder hij in de geschiedenis bekend is, was 'Carney Jimmy'. Carney is de naam die de bosjesman gaf aan de kraaghalshagedissen die deel uitmaakten van zijn hoofdvoedsel. Er wordt gezegd dat hij ze had leren eten toen hij bij de Aboriginals woonde.

Jimmy hield zijn lippen stijf op elkaar en vertelde nooit hoeveel hij uit zijn mijn haalde. Zelfs vandaag de dag zijn er mensen die geloven dat er ergens op Carney Jimmy's claim een fortuin begraven ligt. Hij was een zwijgzame man als hij ooit op een opaalveld werkte, hoewel het gerucht ging dat hij goed opgeleid was. Hij gaf nooit zomaar informatie over zichzelf, maar hij werd wel aardig gevonden, voor zover hij toeliet dat iemand hem aardig vond.

Zijn accent verraadde zijn Schotsheid en de enige brieven die hij ontving kwamen uit Schotland, maar niemand wist ooit van wie. Hij ontving ook Schotse kranten en toonde een plechtige interesse in het land van zijn geboorte – in feite veel meer dan hij in Australië deed. Zijn mijn, 'The Little Wonder', produceerde een enorme hoeveelheid kristalopaal. Sinds Carney Jimmy's claim zich daarbij voegde, veronderstelden de mijnwerkers altijd dat hij ook grote rijkdommen had vergaard. Hij schaamde zich helemaal niet voor zijn dieet van hagedissen, hij zei zelfs dat ze erg energiek waren.

Hij stond er nooit om bekend vlees, eieren of meel te kopen, maar een of twee keer per jaar kocht hij een beetje rijst en wat thee. In het seizoen ging hij goanna-eieren eten en hij kookte varkensweek, wat hij bush cabbage noemde. Jimmy stond bekend als een geluksvogel en hij werkte zeker hard. Een van de grote verschillen tussen hem en de andere mijnwerkers was dat hij alleen werkte.

Tot ieders verbazing accepteerde hij ooit een aanbod om samen met Joe Bridle een halfs te gaan doen. Ze werkten samen aan een nieuwe mijn, de Yellow Nell, en Jimmy leefde een tijdje een normaler leven, waarbij hij damper en zelfs spek en eieren at. Het stukje opaal leverde een mooi perceel opaal op, waarvan Bridle zijn aandeel voor $280 verkocht, maar Carney hield het zijne vast. Hij stond er nooit om bekend opaal te verkopen. Toen het opaal in de mijn opraakte, ging Carney terug naar zijn eenzame leven en zijn vastgebonden hagedissen.

De nieuwsgierigheid naar Carneys geheimzinnigheid werd zo groot dat hij vaak nauwlettend in de gaten werd gehouden. Niemand had de intentie zijn opaal te stelen, in ieder geval niet toen hij nog leefde, ze wilden er gewoon meer over weten. Hij was zo geheimzinnig dat niet veel van de mijnwerkers vaak zeiden dat alleen de woestijnsterren en dingo's ooit zouden weten waar hij zijn schat verstopte.

's Nachts leken er vreemde geluiden uit Carney's claim te komen. Het meest voorkomende geluid was de gedempte dreun van een houweel op zandsteen. Vaak kropen mannen onder dekking van de duisternis om te zien wat er aan de hand was, maar als ze in de buurt van Carney's claim kwamen, hielden de geluiden op. Als Carney iets had gehoord naderen, had hij een fenomenaal gehoor. Het leek waarschijnlijker dat hij een zesde zintuig had dat hem waarschuwde voor mensen die hem in het geheim kwamen bekijken. Maar vaak, als de indringer vertrok, begon het gedreun weer.

Carney maakte ook mysterieuze nachtelijke tochten op zijn nogal merkwaardige paard. Mensen in het veld geloofden dat hij Opal meenam naar een ontmoeting in de duisternis. Carney's paard was een soort brumby waarvan de fokkerij al jaren geleden was opgedroogd. Hij was praktisch haarloos en tandeloos en in sommige opzichten leek zijn leven op dat van zijn meester.

Net als Carney verscheen zijn paard op een ochtend gewoon op het veld. Niemand wist waar hij vandaan kwam en Carney gaf geen informatie. Het paard was nog nooit eerder in het district geweest. Over het algemeen hield Carney het paard 15 kilometer verderop en bracht hem af en toe terug naar het kamp. Carney reed hem altijd 's nachts op zijn vreemde reizen. Was het om opaal te verkopen of om het te verstoppen? Niemand kwam er ooit achter. Waar hij ook ging, zijn schuilplaats was niet dichtbij, want soms was hij drie of vier dagen weg. Een paar mannen probeerden hem op te sporen, maar dat mislukte altijd.

Uiteindelijk stierf het paard op een nacht. Mensen zeiden dat hij allang niet meer bruikbaar was en dat Carney Jimmy hem had gedood voor voedsel. Het was zeker dat Carney rond de tijd dat het paard stierf, een verandering van dieet had. Een grote hoeveelheid gezouten vlees werd tussen de mulga's te drogen gehangen. Carney beweerde dat het kangoeroevlees was, maar oude rotten zeiden dat het Carney's paard was.

Hij overleefde zijn paard niet erg lang. Peter Nurra, een Aboriginal die dichter bij Carney leek te staan dan wie dan ook, vond hem liggend op de grond bij zijn kamp. Hij vertelde Nurra dat hij gebeten was door een slang, maar dat het goed zou komen omdat hij een sterke kruidenthee ging maken die hem 'op zou knappen'. Carney stierf bij de kluit mulgas waaraan hij zijn paard vastbond.

Zo eindigde het verhaal van deze stille, mysterieuze Schot. De nieuwsgierigheid naar zijn schat leefde voort en hij was nauwelijks begraven toen zijn kamp uiteen werd gereten in de hectische jacht op zijn rijkdommen. Carney had het goed verstopt, want het werd nooit gevonden. Tegenwoordig kennen alleen de woestijnsterren zijn schuilplaats in die eenzame, door dingo's geteisterde heuvels.